MUCHAS GRACIAS POR SEGUIR NUESTRO BLOG

viernes, 2 de octubre de 2015

ASÍ LO VEO

Desde que mi pieza TEA llegó al mundo, lo vi como una personita única, especial, con un don que no sabía describir pero que ahí estaba. Mi pieza TEA era un niño auténtico, no en el sentido de verdad, real, sino como algo fuera de serie, con una esencia que lo diferenciaría para siempre de los demás. Como si tuviera un halo de luz a su alrededor. Era diferente, especial, era mi hijo. 
El autismo, como a todos los papás con niños con TEA, nos llegó como un jarro de agua fría, rompiendo expectativas sin ningún miramiento (ni primeras palabras, ni primeros juegos con otros niños, ni juegos compartidos, ni jugar a coches, ni jugar a pelota... ni ni ni ni... un sin fin de nis).
Pero el tiempo, aunque no lo parezca, cura muchas cosas (no lo cura todo, eso no es cierto) y una de ellas fue deshacernos del NI. Aparecieron palabras como él HACE, él PUEDE, él ES CAPAZ, NOSOTROS DISFRUTAMOS, JUGAMOS, REÍMOS.... JUNTOS. Sólo hacía falta, y lo he dicho más de una vez, ponerse en su lugar, observar y descubrir todas las cosas con las que poder disfrutar juntos. Y saber esperar, muy importante, tener la capacidad de ser paciente de hacer primero el 1, y después el 2, pasito a pasito. sin querer correr, aunque por dentro el deseo sea incapaz de esperar. Con el tiempo, hemos aprendido a apreciar aquello que en ojos ajenos es una banalidad... conseguir un beso, que te salte encima cuando lo vas a buscar al cole, que te sonría por la mañana al despertarse, que te aguante la mirada mientras le cantas una canción o reírnos a carcajada limpia el uno con el otro y el otro con el uno. O incluso poder ir por la calle cogido de la mano de superpapáTEA, sin importar que también está mami. Ver como mi pieza TEA poco a poco se abre al mundo en el que le ha tocado vivir es, en realidad, lo que más feliz me hace. 

Y aunque es algo muy duro, te das cuenta que ni por asomo lo cambiarías por nada del mundo, porque sus pequeños avances son nuestros avances y vamos todos en una misma dirección.  Así que suscribo el cartel que hace poco compartí en facebook y que debería estar en la nevera de todas las casas.

extraído de Mercedarias Infantil Córdoba

Y hoy toca regalaros o regalarme, uno de esos tesoros que tengo la suerte de recibir de vez en cuando. De nuevo, superabuelaTEA, habla desde el corazón. desde muy adentro, con sinceridad. Hoy lo publico en catalán, aunque tenéis la traducción más adelante, porque quienes tengáis la suerte de conocer a superabuelaTEa, leáis su escrito con su voz, con su manera de hablar y expresarse, para que podáis ver a través de sus ojos a nuestra pequeña pieza TEA. Disfrutadlo.

PENSAMENTS D´UNA IAIA TEA
Quan vaig saber que l´Arnau tenia autisme, volia morir-me per
no tenir que passar tot el que ens venia a sobre. Em va costar molt
aceptar-ho, patia pels pares i sobretot pel nen. Ara han passat quasi
dos anys desde que vaig saber del seu autisme , i quan penso tot
el que m´hagués perdut...
Vaig a parlar només de la meva petita pieza TEA. És un nen de tres anys i mig i té cara de bebé, però es molt gran de cos i està ferm. Té
una cara molt bonica, els ullets petits pero molt vius, el cabell amb rínxols i un clotet a la galta que quan riu li fa cara de pillo. Ell és un nen molt feliç, és molt carinyós, tot el dia canta ( a la seva manera),
ha adelantat molt, entén tot el que li dius. Desde que té dos anyets que ja no porta panyals , es posa el tapete a la taula i després el guarda, menja sol, després de menjar porta el platet a la cuina, quan va al bany es puja ell solet la robeta… fa tantes coses que no feia........
També plora, però igual que plora, riu. Aquest estiu l´he tingut dos
mesos i mig amb mi, i quan els seus pares sortien es quedava a dormir amb nosaltres. Posava els dos llitets junts i dormiem junts.
Jo el mirava com dormia, semblava un angelet. Li agrada molt tocar-te
i es posa a sobre teu. Per dormi li agafo la maneta fins que es queda adormit… És una sensació tan plaent i gratificant que no m´ho puc perdre per res del món.
Estic segura que tirarà endavant ,trigarà però arribarà a parlar.
Com vaig ser tan egoista de no voler patir per ell?
Tot el que digui d´ell és poc. Cau beé a tothom, cada dia l´estimo més.
Ell i jo tenim molta complicitat. Ens barallem però no passa res. Jo el tracto com qualsevol altre nen, si li tinc que donar un copet al cul li dono i ell sap perquè li dono.
Tíndrieu que veurel a la platja. Es posa el flotador i entra a l´aigua i junt amb la seva mare no surt de l´aigua. Li agrada mullar-se tot i es posa dret quan toca a terra i es tira a les onades… Com disfruta.

Sembla que perquè sóc la iaia només li trobi gràcies, però tot el que dic d´ell és cert. Ell omple les nostres vides com mai hagués pensat. Ell és el nostre angelet.
T´estimo Arnau 


TRADUCCIÓN: PENSAMIENTOS DE UNA ABUELA TEA
Cuando supe que l'Arnau tenía autismo, quería morirme por no tener que pasar todo lo que nos venía encima. Me costó mucho aceptar esto, sufría por los padres y sobre todo por el niño. Ahora han pasado casi dos años desde que supe de su autismo, y cuando pienso todo lo que me hubiera perdido ...
Voy a hablar sólo de mi pequeña pieza TEA. Es un niño de tres años y medio y tiene cara de bebé, pero es muy grande de cuerpo y está firme. Tiene una cara muy bonita, los ojos pequeños pero muy vivos, el cabello con rizos y un hoyuelo en la mejilla que cuando ríe le pone cara de pillo. Él es un niño muy feliz, es muy cariñoso, todo el día canta (a su manera),ha adelantado mucho, entiende todo lo que le dices. Desde que tiene dos añitos que ya no lleva pañales, se pone el tapete en la mesa y luego lo guarda, come solo, después de comer lleva el platillo en la cocina, cuando el baño se sube él solito la ropita ... hace tantas cosas que no hacía ........
También llora, pero al igual que llora, ríe. Este verano lo he tenido dos meses y medio conmigo, y cuando sus padres salían se quedaba a dormir con nosotros. Ponía los dos camitas juntos y dormíamos juntos. Yo lo miraba como dormía, parecía un angelito. Le gusta mucho tocarte y se pone encima de ti. Por duerma le cojo la manija hasta que se queda dormido ... Es una sensación tan placentera y gratificante que no me lo puedo perder por nada del mundo.
Estoy segura de que saldrá adelante, tardará pero llegará a hablar.
Como fui tan egoísta de no querer sufrir por él?
Todo lo que diga de él es poco. Cae bien a todos, cada día le quiero más.
Él y yo tenemos mucha complicidad. Nos peleamos pero no pasa nada. Yo lo trato como cualquier otro niño, si le tengo que dar una palmada en el culo le doy y él sabe por qué le doy.
Deberíais verlo en la playa. Se pone el flotador y entra al agua y junto con su madre no sale del agua. Le gusta mojarse todo y se pone de pie cuando toca el suelo y se echa a las olas ... Como disfruta.
Parece que porque soy la abuela sólo le encuentre gracias, pero todo lo que digo de él es cierto. Él llena nuestras vidas como nunca hubiera pensado. Él es nuestro angelito.
Te quiero Arnau


Ojalá todas nuestras piezas TEA tuvieran este regazo de algodón, una familia que lucha por su bien, que lo quieren por lo que es, sin dudar, sin peros. Cuando tienes esto, tienes medio camino ganado.

De nou, gràcies mama per aquestes paraules del nostre patufo.


2 comentarios:

  1. Quina foto tant dolça. Jo, i segur que molta gent envejem a l'Arnau de tenir la sort de gaudir d'una fantàstica àvia com la seva, (enveja sava, es clar).

    Montse (senyu)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. L.envejo jo i és la meva mare... Que es disfrutin és el més gran que hi ha.

      Eliminar